O FUTURO DE ÁFRICA

Nenos xogando sobre un caiuco nunha praia de Senegal

 

Calquera que viaxe a África poderá comprobar unha cousa facilmente, unha gran diferenza co Occidente branco, democrático e moderno.

 

Non estou a falar da grandiosidade das súas paisaxes, nin da amabilidade das xentes que nada teñen e todo dan, nin da súa alegría, nin do constante sorriso nas súas facianas, que tamén. Non. Estou a falar dos milleiros de nenos e nenas que inundan as rúas das vilas e das aldeas por onde queira que vaias. Dos centos de miles de nenos que agardan por unha vida mellor que a dos seus pais. Millóns de rapaces que han medrar algún día e que han ter unha familia á que alimentar e un futuro polo que loitar.

 

E cando eso chegue non haberá mar, por inmenso que sexa, nin muro por alto que o fagan, nin valla, nin fronteiras, nin policías que deteñan a gran marea que o rebulir da fame está a formar en África.

 

Cando ese día chegue, que chegará, nós, os brancos, ricos e opulentos occidentais haberemos ficar aparvaiados ante a chegada do pobo da fame, do grande éxodo do home negro preguntándonos temerosos que está a pasar, mentres os grandes magnates do mundo libre, as grandes transnacionais, os todopoderosos banqueiros e o seu exército de políticos servís e mercenarios mirarán para outro lado, como fan sempre, como aquel que pensa comigo non vai a cousa. Porque esa é a verdade, con eles nunca vai a cousa, eles sempre están e sempre estiveron por riba de nós, por riba de todos.

 

Pero chegará o día en que non poidan mirar para outro lado porque miren onde miren só verán o mesmo rostro, o rostro que séculos de explotación, de humillación, de fame, de escravitude nos campos e nas fábricas labra na cara dos homes sometidos á infernal zoupa do capitalismo. E entón, nese mesmo intre decataranse de que van ser engulidos polo can de palleiro esfameado que tiveron atado toda a puta vida con curta cadea de ferro. E cando ese día chegue farase xustiza e o Mundo será un lugar un pouco máis habitable e entón eu hei descansar en paz, aínda que afogue na gran marea que virá.

 

O MEU MESTRE DE GAITA

O meu mestre de gaita ten salitre nas veas e un punteiro na alma. O meu mestre de gaita criouse na beira do mar de Marín, temperado no orgullo dun mundo mariñeiro e na bravura dunha terra peninsular, xogando entre as redes e as patelas, brincado entre as penas que un mar eterno labrou.

O meu mestre de gaita ten o carácter da mar atlántica que fende as penas e bica a area. Pasa da tormenta á mar calma coma quen camiña seguro pola fina liña que marca o amor e a paixón polo que fai. Por iso non se lle ten en conta aínda que ás veces me faga ferve-lo sangue, mais iso tampouco é moi difícil nun arroutado coma min…

O meu mestre de gaita non gusta de eloxios, de homenaxes e de falsos amigos que adoitan gabar segundo o vento que sopre. Os centos de alumnos que formou, os anos entregados á nosa música tradicional, os quilómetros percorridos por corredoiras e camiños lamacentos baixo sol e choiva, de aldea en aldea e de festa en festa son as súas merecidas medallas que penduradas no seu chaleque de gaiteiro hónrano como mestre e como persoa.

O meu mestre de gaita nunca di “ben tocado” mais sabemos que no fondo está orgulloso de nós aínda que non deamos todo o que el nos pide. De cando en vez agasalla a concorrencia cunha presiña de chistes e contos que coma picados, trinos e batementos inzan o aire de risas e festa. Chistes bravos vernizados de gheadas e seseos mariñeiros que só el pode contar como el conta.

O meu mestre de gaita ten un carácter de manda carallo e non gusta de alagos, non, pero agora vaise foder porque o meu mestre de gaita é o meu amigo e eu ós meus amigos chámoos polo nome: Xulián Carabelos, de Mogor, gaiteiro, mestre e amigo.

Ata o luns,

LEMBRANZA NEGRA

Hoxe, 6 anos despois do afundimento do Prestige,

6 anos despois da maior catástrofe ecolóxica da historia deste país milenario, 6 anos despois do espectáculo patético dunha despreciable clase política vil e infame, a pegada negra do chapapote segue nas pedras que ergeu aquel romántico alemán de Camelle e na alma deste pobo.

 

Vai por ti Man,

descansa en paz, amigo, na terra de Nunca Máis.

Dúbida existencial

Onde carallo enterrei o óso?

“Fican lonxe”

 

Xa fican lonxe, meu amor.

Xa fican lonxe da terra

e fican lonxe dos homes.

 

Fican lonxe os tempos

nos que o futuro estaba

nas mans de homes

bos e xenerosos.

 

Xa fican moi lonxe,

chantados na memoria

dos que soñaron unha vez

cun mundo mellor.

 

Fican lonxe, meu ben.

E nós habemos  ficar eiquí,

agardando a triste resaca

dun tempo que xa pasou.

 

Rafael Quintía

Extraído do poemario “Á sombra de Bouza Panda. Poemas de trincheira e maldizer”