Category Archives: 04. RELATOS, POEMAS E PARTITURAS
O CABO PEREIRA
O cabo Pereira tiña 18 anos cumpridos cando unha guerra xenocida tronzou a súa vida.
O cabo Pereira soñaba con acariñar a nobre madeira e tallar filigranas fermosas como só un ebanista coma el sabía facer.
O cabo Pereira agardaba casar con aquela moza de Salcedo filla dun canteiro acordeonista.
O cabo Pereira cría na xustiza, na liberdade, na igualdade das xentes e nos dereitos dos homes e mulleres pero foi obrigado a loitar nun bando que non era o seu, porque así foron as cousas.
O cabo Pereira marchou para a guerra o mesmo día que enterrou á súa nai e recibiu en pago polo servizo á patria unha cicatriz de bala na fronte de Teruel, un pé de trincheira co que cargar toda a vida e unha xordeira permanente lembranza dun obús traizoeiro na batalla do Ebro.
O cabo Pereira salvou a vida pero roubáronlle dez anos servindo a unha patria que non o merecía, unha patria que aquí, máis que nai, sempre é Saturno devorando os seu fillos.
O cabo Pereira tivo que marchar a América na procura dun futuro que un país escravo e devastado pola guerra, o odio e a senrazón non lle quixo dar.
O cabo Pereira volveu á súa terra cando morreu aquel fillo de puta con bigote que saía nas moedas coas que miña nai pagaba os cropáns que me mercaba na tenda de Teresa.
O cabo Pereira percorreu medio mundo, cruzou bastos mares, viu e viviu o mellor e o peor do xénero humano pero cando lle preguntabas onde quería ir el só añoraba poder subir ao alto do monte Castrobe e contemplar dende alí o infinito Océano Atlántico, o horizonte celeste onde morre o Sol e morarán as almas de todos nós.
O cabo Pereira chamábase José Pereira Piay pero os seus veciños chamábanlle Sr. Pepe porque era un home bo e honrado. Máis bo e honrado do que eu, o seu neto, chegarei a ser na miña vida. Hoxe, se estivese vivo, cumpriría 99 anos e eu nunca o levei ao alto do Castrobe.
“A PIRATA DAS LOURIÑAS”
Aquí vos deixo un pequeno relato meu que publicaron no libro de finalistas do “II Certame de Relato Curto”, organizado pola Federación Provincial de ANPA de Pontevedra. O libro é un deseño e produción de Kalandraka Editora.
“A pirata das Louriñas”
Agardou a que todos estivesen durmindo para erguerse da cama. Non quería que soubesen do seu segredo. Colleu a caixa debaixo da cama e, ás escuras, avanzou polo corredor cara á porta da casa. Baixou amodo as escaleiras, coas catiuscas na man para no facer ruído. Camiñou ata o alpendre e colleu unha laia. Unha lúa comesta vixiaba no ceo coma un facho na noite.
Levaba días pensando onde enterrar o tesouro. Tiña que ser un sitio onde non fose remexer ninguén e cumpría facer un plano para non esquecerse. Os piratas, que diso saben moito, sempre o fan. Se o enterraba na horta podían atopalo ao sachar as patacas. A súa avoa contaba que un día atopara a punta dun raio cabando na leira. Despois de darlle ao maxín decidiu que o mellor era agochalo preto do muro da casa. Alí non iría ninguén.
Dende o alpendre andou en liña recta ata a barrica do sulfato contando 33 pasos. Despois virou á esquerda e camiñou cara á pereira: 50 pasos. Agora cara a abaixo outros 25 pasos ata bater co muro. Espetou a laia no chan e cabou un burato.
Abriu a caixiña de lata onde gardaba as súas riquezas, o tesouro da pirata das Louriñas. Así a alcumara o seu avó pola súa afección a xogar con espadas de madeira. Repasou o seu enxoval. Un trompo, dúas canicas, un reloxo sen agullas, unhas cornas de vacaloura, uns botóns de acibeche, un anel de alpaca e unha notiña que puña: “A pirata das Louriñas, 7 de agosto de 1978”. Cun sorriso na faciana, tapou o burato e correu de volta á casa.
Pola mañá, unha nai cómplice limpaba as misteriosas pegadas de terra que unhas botiñas deixaran polo corredor aquela calorosa noite na que non puidera pegar ollo.
A VOZ DO INDÍXENA
Cun día de retraso -por aquelo de levar a contraria- quero rendir o meu pequeno tributo ao noso idioma no Día das Letras Galegas. Había tempo que non colgaba un poema, de feito poucas veces o fago, pero coido que desta vez tocaba xa, e non se me ocorre mellor momento para facelo. Velaquí o poema “A voz do indíxena”, do meu poemario “Á sombra de Bouza Panda. Poemario de escarnio e maldizer”.
“A voz do indíxena”
A voz do indíxena
non resoa nos salóns de palacio,
nin se escoita nos despachos
dos banqueiros.
A voz do indíxena
non viste con garabata,
nin pisa sobre moquetas
con zapatos de Vuitton.
A voz do indíxena
vaise co vento
que borra as pegadas
na area, na terra, na alma.
A voz do indíxena
é vella, sabia e anterga
pero o vello xa non sirve
no noso Novo Mundo Feliz.
A voz do indíxena
non ten altofalantes,
nin micrófonos,
nin radios nin xornais.
Porque a voz do indíxena
é unha fala prohibida,
de verbas condenadas,
de pobos proscritos.
A voz do indíxena
fala coa lingua da terra,
ten acento de xabre,
cantar de pedra e tambor.
A voz do indíxena
soa a renxer de carro,
cheira a besta e estrume,
a terra mollada, a lama mol.
A voz do indíxena
sabe a herba seca,
a touciño e rixóns,
a codia de pan de millo.
Porque a voz do indíxena
non se agocha nas selvas,
nin nas sabanas africanas,
nin nas areas do deserto.
A voz do indíxena
está dentro de nós
pero ninguén escoita xa
o seu canto ancestral.
ZAPATITOS DE CHAROL
Hoxe, 25 de novembro, Día Mundial Contra a Violencia de Xénero deixo aquí o meu modesto homenaxe tirado do meu poemario “Á sombra de Bouza Panda. Poemario de trincheira e maldizer”.
“Zapatitos de charol”
Entrou no coche,
como tantas veces ó día.
Naquel coche
que sempre é o mesmo
aínda que o conduzan
homes distintos.
Pararon naquel camiño sen saída,
naquel edén decadente e improvisado.
Nun xardín sementado de clinex
e preservativos queimados polo sol.
Non era o que sempre soñara
pero era un traballo.
Ninguén soña con iso,
ninguén di: “mamá
de maior quero ser puta”.
Pero ás veces
a vida non pregunta,
non dá opción
e un acaba nun camiño sen saída
e nunha vida sen rumbo.
Sentiu o peso daquel home sen rostro,
e puido uli-lo seu cánido alento,
mentres sufría a luxuriosa cadencia
das súas arremetidas salvaxes.
Observou o seu rostro reflectido
no espelliño do parasol e lembrouse
daquel tempo en que foi feliz.
Daquel tempo da súa infancia
cando era tan só unha nena.
Aquela nena que sempre estreaba
zapatitos de charol
o Día da Palma.
AUDIO DO PROGRAMA “O SOMBREIRO DE MERLÍN” NO QUE PRESENTÁMO-LO POEMARIO “Á SOMBRA DE BOUZA PANDA”
http://www.ivoox.com/poesia-e-ourivreria-no-sombreiro-20-04-2013-audios-mp3_rf_1968699_1.html
Poesía e ourivería hoxe no Sombreiro!! Pareado de sábado, co antropólogo Rafa Quintía e a ourive Susi Gesto; das verbas de Rafa quen presenta poemario para ledicia de todos nós: “Á sombra de Bouza Panda. Poemario de trincheira e maldizer” ás mans de Susi Gesto e o metal que quere ser tratado de xeito artesanal. Máis poesía con Carol Bret e novidades editoriais e culturais con Manuel Fernández e o escritor Guillerme Coen. A música? Missia.
Á Sombra de Bouza Panda 